Het missende ingrediënt.
Er ontbreekt iets in ons leven, een essentieel iets… en we kunnen maar niet de vinger leggen op wat het moet zijn. In onze zoektocht wat het missende ingredient is stuiten we op de ene na de andere teleurstelling.
Net als in de film…
Waarom raken films als die van Walt Disney ons zo intens in onze gevoelens? Wat is de formule die deze films stuk voor stuk een bijzonder eenvoudig verhaal zo dieprakend kan maken?
De onderdelen die in de Disney films gebruikt worden zijn altijd dezelfde, elke film weer.
Het is steeds een andere setting met een ander karakter waar we ons mee kunnen verbinden, met een andere schurk die onze angst etaleert en met een gegarandeerde goede afloop waar we allemaal op hopen dat we die ook krijgen.
Onze dagelijkse bezigheden zijn niet gelijk aan die van de karakters in de film, de verlangens van de hoofdpersoon daarentegen zijn vaak zo herkenbaar. Ze leggen onze diepste verlangens bloot en dat maakt dat ze ons zo kunnen raken.
Hoe eenvoudig zou het zijn als ook wij de garantie zouden hebben dat we tegen beter weten in en alle ontberingen toch onze inspanning beloond zien in een lang en gelukkig leven.
We beginnen vaak heel dapper aan deze inspanningen om een stuk geluk te vinden waardoor we ons leven gelukkiger en voller kunnen maken. Maar na een aantal tegenslagen (vaak als afwijzing in de film gepresenteerd) vinden we vaak ‘bewijs’ dat het niet waargemaakt kan worden (de schurk die onze angsten bewaarheid). In plaats van het doorgaan en blijven geloven in onze kracht, passie en de gegarandeerde beloning van een gelukkig leven, geven we vaak de voorkeur om het niet op deze manier door te zetten en het vervolgens over een andere boeg te gooien om weer opnieuw het hele riedeltje te doorstaan.
Daar waar de karakters in de film juist motivatie krijgen door de acties van de schurk (na een enorme tegenslag en diep dal), gebruiken wij de motivatie om opnieuw te beginnen.
Je zou kunnen zeggen dat we ons leven lang gebruiken om het wiel uit te vinden, en als we in de buurt zijn van de oplossing, laten we ons ‘misleiden’ om een nieuw plan te maken.
Onze grootste angst…
Onze grootste angst is niet pijn, is niet de dood… onze grootste angst is om alleen te zijn.
Om alles alleen te moeten doen en nooit de affectie van een ander te ontvangen, om nooit de waardering, de goedkeuring, de liefdevolle aanraking en de complimenten van een ander te kunnen ontvangen.
Al deze aspecten zijn onderdelen van onze zoektocht en valkuilen waar we keer op keer in trappen omdat we het zo geleerd hebben.
We zijn zo bezig om te ontdekken WIE we zijn dat we vergeten aandacht te geven aan hoe we ons willen voelen. Door ons te consentreren op wie we zijn of wie we willen zijn, geven we ons hoofd, onze gedachten de voorkeur boven ons gevoel. De ironie van dit geheel is dat we het allemaal doen om ons gelukkig te VOELEN.
Moet ik me dan maar niet meer druk maken om wie ik ben? zul je je misschien afvragen. Dat is niet wat ik bedoel. Je bent natuurlijk altijd verantwoordelijk voor wat je doet en wie je daardoor bent (geworden). EN je hebt niet altijd de macht, kracht of controle om het op een andere manier te doen.
Als ik een voorbeeld geef over mijzelf van tientallen jaren geleden, dan word het misschien wat tastbaarder voor je.
Ik had een goedlopende massagepraktijk en stak daar veel tijd in, daardoor leek het of ik ‘succesvol’ aan het ondernemen was en dat zou je kunnen zien als een deel van wie ik ben of wat ik deed. Ik voelde me geweldig in die tijd en in die rol en zou het liefste de hele dag en eventueel de avonden en de weekenden ook willen werken. Niet omdat ik dan nog ‘succesvoller’ zou zijn, maar om meer van het gevoel te ervaren wat er tijdens een behandeling met mij gebeurde.
Als ik aan het werk was met een client, dan was er een intense verbinding met diegene om samen de zoektocht naar meer geluk te volgen.
Steeds wanneer de client zich meer ontspannen voelde en de pijn afnam of zelfs verdween, gaf dat een enorm tevreden gevoel. De client was op dat moment ‘vol’ van een geluksgevoel, en dat resulteerde in een dankbaarheid en comliment naar mijn kant. Waardoor ik op mijn beurt ook een geluksgevoel ervoer.
Maar na verloop van tijd nam het ‘volle’ gevoel van geluk af, bij mij en bij de client. Dus om hetzelfde resultaat te behalen moest hetzelfde recept toegepast worden.
Een cirkel waar geen van beide uit zou kunnen komen als dit de manier was om dat geluksgevoel te ervaren.
Ik hield enorm veel van mijn werk (en nu nog) maar merkte ook dat dit geen oplossing was in de zoektocht naar het missende ingrediënt. Het resulteerde in een soort vraag en aanbod waarbij de oorspronkelijke intentie van mijn methode in de vergetelheid raakte.
Ooit was ik begonnen om mensen meer bewust te maken van hun lichaam, hun manier van bewegen en de dagelijkse beslommeringen en hoe dat allemaal gemixt een resultaat gaf van spanning en pijntjes in je lijf.
Ik werd me bewust dat IK eigenlijk de behandelingen nodig had gehad om zelf dat geluksgevoel te kunnen ervaren….
Bewustwording versus Teleurstelling
Doordat ik inzag dat ik degene was die vanuit ‘behoefte’ werkte om een anders behoefte te vullen, al was het tijdelijk, gaf mij de keuze om hetzelfde te blijven doen, of om het anders te doen.
Ik koos ervoor om te onderzoeken wat mijn behandelingen kon verrijken, zodat het niet meer een tijdelijke oplossing voor allen zou zijn.
Elke nieuw techniek die ik uitprobeerde resulteerde in meer of mindere mate van teleurstelling. Geen enkele techniek of methode bracht mij dichter bij het missende ingrediënt.
Vaak wanneer we niet ‘krijgen’ wat we verwachten, wanneer iets of iemand niet waarmaakt wat we gehoopt hadden, dan voelen we teleurstelling. Elke teleurstelling heeft natuurlijk een stukje bewustwording in zich, maar dat hoeft niet perse op die manier.
Wanneer we ons bewust worden dat hetgene wat we zoeken er al is, maar het niet kunnen ervaren, dan scheelt dat al een heel stuk.
Wat we niet geleerd hebben en waar we geen weet van hebben hoe we het voor elkaar moeten krijgen, kunnen we simpelweg niet uitvoeren.
We zijn geconditioneerd om in een ‘spel’ van geven en ontvangen ons geluk te ervaren.
Een spel met regels die gebaseerd zijn op ‘goed’ en ‘slecht’, op ‘mooi’ en ‘lelijk’. Regels die maken dat we nooit met ons werkelijke zelf in aanraking kunnen komen zolang we in deze termen blijven denken en handelen. Wanneer we vanuit oordeel en verwachting geluk blijven zoeken zullen we met teleurstelling in aanraking blijven komen.
De regels van het spel zijn geen regels die je bewust kiest om na te leven, het is niet een fout in je systeem of persoonlijkheid. Ik pretendeer ook op geen enkele wijze dat je iets fout doet of dat er iets mis is met je. Ik wil je alleen laten zien dat wij er met ons allen niets aan kunnen doen dat we doen wat we doen, tot we ons bewust zijn en een bewuste keus kunnen maken.
We beschermen ons tegen onze grootste angst, alleen zijn.
Dat doen we als sinds dat we klein zijn. Al die tijd hebben we ervaringen opgedaan die ons iets geleerd hebben. Wanneer een ouder of opvoeder je knuffelde en zacht tegen je sprak voelde je je geliefd en waardevol. Morste je de zoveelste keer wat drinken uit je beker, of deed je iets wat ze niet wilden, dan werden ze boos en voelde je je minder geliefd.
Daardoor zijn de regels van het spel ontstaan. Wanneer je de ander een fijn gevoel geeft, doen ze lief tegen je en ervaar je een gevoel van ‘houden van’. Doe je iets wat de ander een ongemakkelijk gevoel geeft, dan is het ‘houden van’ er niet op dat moment. Je voelt zelfs heel duidelijk de afwijzing en het ongemak van de situatie. Zo leer je dus om met de regels van het spel om te gaan en gebruik je ze zelf ook om met anderen om te gaan.
Ons innerlijk Kind is als het ware de scheidsrechter van deze spelregels. Zodra we afwijken en ons op glad ijs bevinden beschermt ons innerlijk kind ons om meer pijn en teleurstelling te voorkomen.
Wat missen we?
Het ding wat we missen is er al, we zijn het ons alleen niet bewust.
Het missende ingredient is onvoorwaardelijke liefde. De liefde die bijna allen van ons kennen is voorwaardelijke liefde, zoals in het bovenstaande voorbeeld met de ouders weergegeven wordt.
Door de spelregels toe te passen en na te leven, kunnen we niet anders dan voorwaardelijke liefde ervaren. Natuurlijk houd dat niet in dat je niet gelukkig kan zijn met voorwaardelijke liefde, maar het is een tijdelijke vorm van liefde, heel vluchtig en het verdampt als het ware.
Je hebt 2 keuzes; je kunt er voor kiezen om steeds meer regels te bijven gebruiken om je tijdelijke geluk van voorwaardelijke liefde aan te vullen, OF je kan je bewust worden van de beperkingen van de spelregels, van de scheidsrechter die jou beperkt en er iets aan doen om daar anders mee om te gaan.
Waarom zou je kiezen voor een ander manier, als we toch al weten dat ander technieken en methodes niets toevoegen?
Goede vraag en meteen ook het antwoord op de vraag. We voegen niets toe, we laten weg.
Door meer te doen wat naar het zelfde leidt, is de garantie op hetzelfde resultaat 100%.
Niemand is daar mee geholpen.
Door dingen niet meer te doen, door een bewuste andere keus te maken, is het mogelijk om de leegte en de behoefte die we al heel ons leven voelen, meer en meer blijvend te vullen.
De eerste stap daarin is een stuk bewustwording hoe ons innerlijk kind ons gevangen houd in de spelregels, acceptatie naar jezelf en vooral eerlijk en open benoemen wat je nu echt doet.
Dat kun je alleen wanneer je weet en begrijpt wat er gaande is in onszelf.
Wanneer je begrijpt en handvatten krijgt hoe je de beschadiging en de pijn van je innerlijk kind kan helen en dat kan toepassen in het NU, kun je het missende ingredient vinden.
Als je het eenmaal gevonden hebt is het niet moeilijker dan de juiste stappen herhalen tot je vervult bent met onvoorwaardelijke liefde.
Je hoeft dan nooit meer vanuit je angst met de spelregels te werken, je hoeft niet meer te oordelen over jezelf en anderen, je hoeft niet meer te zoeken om een leegte te vullen.
Hoe vind ik het missende Ingredient?
Het is vaak lastiger om iets te doen als je niet weet hoe, als dat je precies weet wat er moet gebeuren en dan alleen de moed en het doorzettingsvermogen nog nodig te hebben om het vol te houden.
Maar als je niet weet wat je moet doen, dan kun je het ook niet voor elkaar krijgen.
Door je stap voor stap in het ‘niet meer aan de spelregels deelnemen’ mee te nemen, leer je precies hoe je zonder schade jezelf kan zijn, je ware zelf. En hoe je je innerlijk kind heelt.
De vreugde en het plezier met de garantie dat je krijgt wat je zoekt is enorm!
Denk maar aan de Disney films, aan het einde bereiken ze wat ze als passie hadden gevoeld in hun zoektocht. Hoe zou dat voor jou zijn?
Hoe zou het zijn als je niet meer afhankelijk bent van waardering van anderen?
Hoe zou je je voelen als je nooit meer bang hoeft te zijn dat je alleen bent?
Welke mogelijkheden zouden er voor je kunnen ontstaan met de mensen om je heen?
Wat als je nooit meer hoeft te doen wat je tot nu toe altijd deed om kracht te voelen, om
plezier te voelen? Wat als je dat gewoon tot je beschikking hebt, zonder de invloed van anderen?
Wil jij leren hoe je bij je onvoorwaardelijke liefde kan komen, hoe je er mee in contact blijft en het missende ingredient niet meer hoeft te zoeken?
Wij hebben de beste training voor je! Je begint met 1 dag om de eerste stap te zetten.
Je gaat naar huis met de vaardigheid om te zien hoe jij en iedereen om je heen gevangen zit in de spelregels. Je neemt de ervaring mee hoe het voelt als je innerlijk kind geheeld is.
Je word je bewust van de vele manieren hoe de spelregels jou tijdelijk geluk en daarna teleurstelling opleveren zodat je voortaan anders kan kiezen.
Je leert acceptatie van jezelf en anderen op een ongelooflijk eenvoudige manier.
