Alles is mogelijk als je in jezelf gelooft!
Dit keer een blog met een ode aan Killian, “strijder” van onze gedragsdeskundige Sil Dieke
Killian is geboren op 14-06-2017 en over de regenboogbrug gegaan op 30-05-2020.
Killian is voor het team van LichtWesen Nederland niet zomaar een hond en wij delen graag zijn verhaal met jullie! Hij heeft ons geïnspireerd het beste naar boven te halen in ons kunnen voor de dierenlijn – alle dieren nu en die nog komen zullen daar profijt van hebben.
Het begin…
Killian verhuist met 8 weken van de fokker naar zijn nieuwe thuis bij Sil en Eppe. Samen met Kashja (bouvier 6 jaar) en Pebbles (labrador 8 jaar) verwelkomen ze hem met open armen.
Killian is voor Sil een enorme steun vanaf dag 1 dat hij bij hun is. Sil haar moeder is gediagnosticeerd met Kanker en Killian wijkt met zijn puppen grappen en grollen niet van haar zijde en is samen met de andere honden en haar partner Eppe haar steun en toeverlaat.
Tijdens deze periode ziet Sil wel al dat Killian anders is als alle andere pups die ze heeft gehad. Hij lijkt eerder moe, zijn voorpootjes hebben een andere stand en sommige bewegingen kosten hem moeite.
Sil en Eppe besluiten met 4 maanden röntgenfoto’s te laten maken.
De foto’s worden 2 weken na het overlijden van Sil haar moeder gemaakt! De uitslag van de röntgenfoto’s komt binnen als een bom, Killian wordt gediagnosticeerd met een ernstige vorm van Radius Curves en het advies vanuit de dierenarts is om de pup te laten inslapen.
Sil en Eppe staan voor een zware keuze en wat is wijsheid?
Alle opties worden overwogen, tegen het licht gehouden en een operatie geeft nihil garantie als oplossing.
Ze besluiten hun gevoel te volgen en van daaruit hun beslissing te nemen wat de volgende stap zal worden.
Sil heeft intensief contact met Anita en ook Killian’s gezondheid wordt besproken. Sil wil Killian niet aan de zware medicatie zetten en Anita brengt Sil in contact met Erica.
De kennismaking met LichtWesen Dieren (en de rol van Killian hierin)
Tijdens de testfase van de dierenlijn van LichtWesen heb ik met heel veel interessante en lieve dieren kennis gemaakt, en hun baasjes natuurlijk.
Waar de één alleen een klein zetje nodig had om in zijn eigen kracht te komen had de ander een ‘grotere’ uitdaging voor me.
Elke stap in het hele proces was bijzonder. Helemaal toen ik Silvia en Killian leerde kennen. Een hond die een enorme innerlijke kracht en harmonie in zich droeg en tegelijkertijd om fysieke redenen ondersteuning kon gebruiken.
Tot die tijd hadden we het fysieke stuk nog wat naar achteren geschoven in onze aandacht. Killian had een bijzondere uitdaging voor ons, zijn aangeboren afwijking van de stand van zijn botten in zijn voorpoten zorgde voor een berg energie- en krachtverlies, een stukje waar we zonder verwachtingen zijn in gesprongen – allemaal.
Silvia voelde feilloos aan waar de ‘schoen wrong’ en met zijn drietjes (Sil, Anita en Erica) besloten we de sprong in het diepe te wagen voor Killian. De Kristal-lamp met zijn bijzonder snel werkende energie werd ingezet en de test-essence tegen trauma.
De essence vond hij helemaal prima en kwam speciaal voor zijn spraytje naar Sil om daarna een dikke knuffel te geven aan haar. Hij ervaarde de energie van de trauma-spray direct en vond het duidelijk een fijne aanvulling.
De kristallamp vond hij maar vreemd in het begin en probeerde de eerste keer zelfs of hij ‘m kon opeten. Toen de lamp op zijn voorpoten en andere aangegeven punten gebruikt werd vond hij het toch wat veel en na een paar minuten liep hij er voor weg.
Er gebeurde veel in zijn lijfje en daardoor werd hij snel moe. Hij herstelde wel snel van zijn vermoeidheid en na een tijdje kon de duur van de behandeling met de lamp verlengd worden terwijl meneer er rustig voor ging liggen.
Hij liet ons zien dat ons doel – binnen de beperking die er was zoveel mogelijk flexibiliteit benutten voor meer levenskwaliteit – haalbaar was en hij genoot duidelijk van de verkregen flexibiliteit. Hij speelde uitbundig wanneer het goed ging en speelde liggend als de energie even op was.
De dierenarts die hem controleerde heeft menig keer geuit dat hij versteld stond van het feit hoe goed Killian kon lopen ondanks de afwijking.
Door de duidelijke aanwijzingen van Killian en de gedetailleerde na-bespreking van Sil na een behandeling hebben we steeds ‘aan de knoppen gedraaid’ om het voor Killian zo fijn mogelijk te maken en te houden. Zolang hij pijnvrij en blij in het leven kon staan (letterlijk) waren we aan de winnende kant.
De levenscirkel – wat begint, eindigt om opnieuw te beginnen
Eind mei was de koek op voor Killian, hij kreeg meer pijn en had moeite met staan en lopen. Het moeilijke besluit wat met de leeftijd van 4 maanden voor Sil en Eppe werd voorgelegd kwam resoluut weer op tafel. Dit keer was het heel duidelijk wat voor Killian, Sil & Eppe en de rest van de roedel de beste keus was.
Er was geen marge meer om ‘er iets van te maken’.
Met heel veel verdriet en minstens zoveel dankbaarheid in ons hart heeft Killian op 30 mei j.l. zijn laatste transformatie ondergaan. Hij is vredig overgegaan en laat bijzonder waardevolle herinneringen achter.
De beelden die tijdens zijn moment van verlossing opkwamen waren die van een uitbundig spelende bouvier in een uitgestrekt groen veld. De vrijheid die hij met dit beeld liet zien is precies datgene wat we tijdens zijn leven en nu aan de andere kant voor hem wilden.
Voor mij is Killian een boegbeeld geworden voor mogelijkheden, ook als je niet precies snapt of weet wat er als les in de situatie schuilt. Zijn naam die ‘strijder’ betekent heeft niets te maken met het vechten tegen iets wat je niet wilt. Het staat zoals ik Killian heb gekend voor strijdbaar gaan voor alles wat binnen je mogelijkheden ligt EN daarachter ontdekken wat nog meer kan. Een bijzondere les en inzicht om te koesteren.
Dankjewel voor je mooie inzichten en lessen Killian, dank voor je liefdevolle steun voor Sil en dank voor alle tijd die we je hebben mogen ondersteunen in liefde.
Dank dat jij Killian bent, voor altijd.
Vanuit deze plek wens ik Sil, Eppe en de roedel van Killian veel mooie herinneringen aan een pracht hond, en hoop dat daarmee de pijn van het gemis wat verzacht wordt.
Erica